Een van mijn beste vrienden is geboren en opgegroeid in Tilburg. Inmiddels woont hij al een aantal jaar in Antwerpen, vanwege een studie die ongeveer 38 jaar duurt. Voor mij wel fijn, want Antwerpen is een supergezellige, mooie stad en de friet is daar onbetwist het beste. Dus zodra ik de kans krijg, rijd ik lekker die kant op.

Door Jacky Eickes

Hij woont al wel eventjes in het Antwerpse en sinds hij omgaat met Vlamingen, hoor ik hem dikwijls zeggen: ‘jullie Tilburgers doen zus en zo’. Dan lach ik honend en zeg ik natúúrlijk dat hij een landverrader is. Maar ik ben zelf een provincieverrader. Ik voel me al jaren geen Limburger meer. Mijn hart (en lever) zit diepgeworteld in Kruikenstad. Dus we voelen ons allebei precies hetzelfde over onze geboortestad.

Ik lachte in het begin ook om die opmerking, omdat ik dacht dat er amper verschil was. Behalve natuurlijk dat Belgen veel vriendelijker en intelligenter klinken. ‘Watblief’ klinkt nou eenmaal ietsje beter dan ‘Wèh?!” Maar inmiddels weet ik dat er wel degelijk verschil zit tussen ons en onze zuiderburen. En dan bedoel ik niet de stereotypering dat wij gierig zijn en Belgen dom.

Wij zijn direct. Soms op het brutale af. Daarin ben ik de afgelopen tien jaar ook wel veranderd. Limburgers hebben namelijk dezelfde communicatie als Vlamingen: niet veel verkeerd willen zeggen. Dat deed ik dus ook, 18 jaar lang. Sinds ik omga met Tilburgers, die soms op brute wijze zeggen wat ze van iets vinden, verkondig ik mijn mening ook wat feller. ‘Beter eerlijk zijn, dan weten mensen wat je aan je hebben, toch?’ is iets dat ik het afgelopen decennium vaak heb gehoord en later ook zelf ben gaan denken. Soms mogen wij wat meer van de Vlamingen overnemen. En zij van ons. Leren wij wat van ons ‘ambetante’ gedrag af en leren zij ’meepesaant irlek’ te zijn.