Nou, dat was me er weer eentje hoor. De Levenslied-zaterdag liet ik dit jaar aan mij voorbij gaan, maar op zondag was ik erbij. In de gelukkige omstandigheid bovendien dat Stadsnieuws ’platina partner’ is van dit festival en we dus weer over kaartjes voor het VIP-deck beschikten.

Ik kan u vertellen dat daar records worden gebroken. En dan gaat het niet over het aantal megadeals dat er tijdens deze verkapte netwerkbijeenkomst wordt gesloten (want dat is waarschijnljik op de vingers van één hand te tellen) maar wel over de hoeveelheid drank die er achterover wordt geslagen.

De slogan ’Geniet, maar drink met mate!’ wordt twee avonden lang door ruim 600 VIP-gasten (minus de geheelonthouders) geheel volgens traditie ludiek omgedoopt tot ’Drink en geniet met maten!’

Wie het festival compleet nuchter weer wil verlaten, moet van goede huize komen. Maar stevig in de schoenen staan: dat lukte veel VIP’s na afloop niet meer. En waarom zouden ze ook? Het gratis toegankelijke festival dat publiek trekt uit Tilburg en ver daarbuiten wordt geheel bekostigd door deze sponsors. En op je eigen feestje mag er best een drankje gedronken worden. En met obers en serveersters die er voor zorgen dat werkelijk niemand ook maar één seconde met een leeg glas bier, wijn of mixdrankje in zijn handen staat, gaat het hard!

De omstandigheden waren dit jaar dan ook perfect: geen coronazorgen en stralend weer. Het leek dan ook wel alsof iedereen er nog een schepje bovenop deed. Dat leverde bijzondere ontmoetingen op met mensen die ik al kende of waar ik ter plekke voor het eerst mee sprak. Meestal waren ze minimaal een beetje aangeschoten en in een enkel geval ladderzat.

Ik deed mijn best om de Stadsnieuws-vlag hoog te houden. Van pakweg 16.00 tot 21.00 uur zag ik een hele reeks artiesten voorbij komen, met als hoogtepunt het optreden van Tino Martin. Serieus blijven - en op zijn Tilburgs: ’zwèègen èn wèès kèèke’ - was echter onmogelijk. Het gerstennat kwam van alle kanten, dus op enig moment wist ik bijna niet beter dan dat ik op het ’Festival van het Levensbier’ stond. Voor mij het sein voor een bier-stop. Daarna leste ik met Spa Blauw verder de dorst.

Ik ken verhalen van mensen die nu nog moeilijk lopen omdat ze bij hun terugreis naar huis van hun fiets kukelden, maar ik liep gewoon in een (vrij) rechte lijn naar huis. Gezien de omstandigheden een hele prestatie, al zeg ik het zelf...

Ron van Kuijk, Hoofdredacteur Stadsnieuws Tilburg