In Tilburg liep Julia van Velthoven (29) haar laatste wedstrijd in november 2021. Tijdens de Warandeloop stond een achillespeesblessure een hoge eindklassering in de weg. Na een periode van revalidatie en herstel vragen wij ons af: hoe staat Julia er nu voor? “Eigenlijk ben ik nooit weg geweest,” zegt ze zelf.

Door Theo van Etten

Laten we nog heel even teruggaan naar die Warandeloop. Je was ontzettend goed in vorm, liep mee in de kopgroep en nam zelfs de leiding. Maar ineens zat je er niet meer bij. Wat gebeurde er nou precies?

”Nou, heel simpel, een blessure. Ik liep inderdaad supergoed en ook in de aanloop naar de wedstrijd had ik veel vertrouwen getankt. Ik wilde me plaatsen voor het EK-cross en daarvoor was de Warandeloop een goede voorbereiding. En tof omdat het in mijn eigen Tilburg was uiteraard. Maar ineens, pats! Een enorme pijnscheut in mijn kuit. Ik probeerde nog wel wat, maar het was gewoon klaar.”

Hoe groot was die teleurstelling?

”Aanvankelijk viel dat mee. Ontzettend balen natuurlijk dat ik de wedstrijd niet had kunnen uitlopen en daardoor het EK-cross moest missen. Maar we dachten aan zweepslag en dan zou ik na een paar weken weer kunnen lopen. Het bleek echter een scheurtje in mijn achillespees. Dat was mega balen, want dat betekende minimaal zes weken niets doen en dan pas weer opbouwen. Ja, toen brak mijn hart wel even.”

Zonder die blessure had je de Warandeloop kunnen winnen …

”Dat zeg jij, maar zo kijk ik daar niet naar hoor. Er kan van alles gebeuren, dat zie je maar weer. Tijdens de wedstrijd focus ik op waar ik op dát moment mee bezig ben. Ik liep voorin mee en voelde me sterk. En ik wilde het in de laatste ronde, normaal gesproken mijn beste, zeker niet laten liggen. Voor mij was de overwinning nog lang niet ’in the pocket’, maar inderdaad, die kans zat er wel in.”

Er vielen dus allerlei plannen in duigen. Hoe ben jij daarmee omgegaan?

”Ik wilde niets liever dan zo snel mogelijk weer lopen, mijn vorm was immers uitstekend. Maar dat was geen optie. Gelukkig is mijn coach (oud-Olympiër Susan Krumins, red.) een stuk realistischer. Zij denkt meteen in wat ik wél kan doen. Dat betekende voor mij: veel zwemmen, aquajogging en op de crosstrainer. Een nieuw plan was er niet direct, we focusten vooral op de korte termijn en bekeken van dag tot dag hoe het revalideren verliep. In plaats van een trainingsstage in Kenia besloten we naar Zuid-Afrika af te reizen omdat de faciliteiten voor mijn herstel daar veel beter zijn. Toen ik een half jaar later bij een baanwedstrijd in Los Angeles weer klachten kreeg aan mijn achillespees, besloot ik samen met mijn coach om nu écht een tijdje rust te pakken.”

De laatste tijd gaat het weer lekker. Een succesvolle Zevenheuvelenloop, prima prestaties op de 10 kilometer in Parijs, op de 5 kilometer in Trier en onlangs nog een mooie tijd in Manchester. Als we Sifan Hassan even niet meetellen - want dat is toch de buitencategorie - dan hoor je bij de Nederlandse top. Waar liggen je ambities?

”Het gaat inderdaad lekker steady. Het enige dat ik nog moet testen is lopen op spikes, want dat is letterlijk mijn achilleshiel. Daarom wil ik zo snel mogelijk een snelle 5 kilometer op de baan lopen. Daarmee hoop ik aan mezelf te laten zien waarvoor ik train én om van het onzekere gevoel af te komen van het ‘op de baan stappen’. Want dat is natuurlijk toch een tikkie spannend.”

Waarom kies je dan niet voor de weg?

”Mijn hart ligt op de baan, daar komt mijn talent het beste tot zijn recht. Bovendien wil ik graag nog een keer een groot toernooi lopen, zoals een EK. Dus ja, dat wil ik nog niet opgeven. Kijk, lopen doe ik voor mezelf, niet om aan de rest van Nederland te laten zien hoe goed ik wel niet ben. Volgens mij is er nog heel veel uit te halen, maar dan moet ik het wel op mijn manier doen. Daarom zoek ik wedstrijden uit die het beste bij mij passen. En dat zijn vaak niet de grote, aansprekende evenementen.”

Doelen stellen, plannen maken en daar naartoe werken. Dat is hoe Julia in elkaar steekt?

”Ooit wilde ik heel graag naar de Olympische Spelen in Tokyo (2020). Dat plan heb ik moeten laten varen. Toen ben ik mij gaan afvragen: ‘Wat maakt het hardlopen voor mij interessant en leuk?’ Natuurlijk, ik ben topsporter, dus ik stel zeker doelen. En ik baal verschrikkelijk als ik een doel niet haal. Maar ik wil het ook weer niet te zwaar maken. Dit is vooral wie ik ben en wat ik leuk vind. Ik hoef mezelf niet te motiveren. Elke dag trek ik mijn hardloopschoenen aan en dan is het gewoon gaan. En heel soms heb ik geen zin. Maar dat zal iedereen weleens hebben. Ga je dan een beetje zitten mokken? Nee, dan ga je aan de slag en komt het uiteindelijk toch goed.”

Zien we je tijdens de Tilburg Ten Miles?

”Wanneer is dat, 24 september toch? Ik heb nog niets in mijn agenda staan dus ja, ik denk wel dat ik erbij ben. Lijkt me ontzettend leuk!”