Dineren op hoog niveau, Dat ga ik op de eerste kermiszaterdag doen. Vijftig meter boven de grond: in een ’zwevend restaurant’ dat staat opgesteld op de Spoorlaan. ’Dinner in the sky’ heet het en de ronkende invitatie loog er niet om: ”Een unieke beleving op topniveau. U wordt meegenomen op een culinaire tocht waarbij u gaat dineren met een uniek uitzicht op de Tilburgse Kermis.”

Ik zei meteen ’ja’ toen ik werd uitgenodigd en er werd gevraagd of ik dat wel durfde. Het was nog wel een hele toer om iemand te vinden die met me mee wilde. Eén voor één haakten ze af: mijn vrouw en dochter blijven tegenwoordig liever met beide benen op de grond, collega’s en vrienden bleken ineens toevallig iets anders te doen te hebben en opvallend veel zakelijke relaties lieten weten al hoogtevrees te hebben als ze op een keukentrapje staan...

Maar goed: er was toch één dappere kerel te vinden die deze culinaire reis met mij wil beleven. Over hoe het allemaal ging en of het eten smaakte en of we het allemaal binnen hebben gehouden, leest u op deze plek volgende week meer.

Als Stadsnieuws-journalist kom je op plekken waar je normaal niet komt of maak je dingen mee die maar voor weinig mensen zijn weggelegd. Die vlieger gaat nu zeker ook weer op. Op dit ’Dinner in the sky’ is echter niemand jaloers. Mijn moeder begon al wat te gillen toen ik vertelde over dit nieuwe avontuur: ”Oeh, jongen toch. Ga je dat echt doen? Wel heel leuk hoor, maar ik durf het niet!” Antwoord: ”Nee mam, dat weet ik: jij had vroeger al begeleiding nodig op de roltrap in de V&D.”

In mijn eerste periode bij Stadsnieuws maakte ik eind jaren ’90 al eens een ballonvlucht. Mijn vrouw mocht ook mee omdat lokale omroep-collega Henk van den Anker zo sympathiek was zijn plaatsje af te staan. Hij had zo’n vlucht toch al eens meegemaakt.

Het werd een ballonreis om nooit te vergeten. Alles verliep prima, het was echt genieten daarboven. Alleen toen de landing werd ingezet, ging het mis. We moesten ons schrap zetten voor een noodlanding.

Koeien liepen in paniek rond in het weiland onder ons, we bleven steken achter een meter of 30 prikkeldraad dat vervaarlijk achter ons aanzwiepte en met drie flinke bonken kwam het mandje uiteindelijk tot stilstand. We kwamen met de schrik vrij en werden nog gekroond tot baron en barones Van Tilburg tot Haaren. Champagne erbij: proost!

Zaterdag zoek ik het dus weer hogerop. Ik ga nu echter wel uit van een zachte landing...

Ron van Kuijk, Hoofdredacteur Stadsnieuws Tilburg