Mijn favoriete feestdag van het jaar is Roze Maandag. Dat heeft er onder andere mee te maken dat de A in LGBTQAI+ voor mij niet alleen staat voor aseksueel, maar ook voor ‘ally’. Medestander. En dat ben ik in hart en nieren. Op alle andere dagen van het jaar haat ik de kleur roze en heb ik een intense hekel aan glitters, maar op deze dag mag het allemaal.

Op deze dag voel ik me een queen, terwijl ik omringd word door pruiken van drie meter hoog, net zulke hogen hakken en ik op ooghoogte alleen maar opgeplakte borsten zie. En ook al zijn er veel gelijke rechten in Nederland, Roze Maandag voelt ook een beetje voor alle vrouwen. Zo stond er op een podium in de stad een line-up van alleen maar vrouwelijke dj’s. Queens domineerden de stad maandag.

De echte queens zijn uiteraard de prachtige drags die op Roze Maandag heerlijk flaneren en de showstoppers zijn de mannen in latexpakken of met zo min mogelijk aan. Maar afgelopen maandag was er één persoon die echt iedereen samenbracht. Een wat oudere man, die ergens in de zeventig zal zijn geweest en die met een roze hoedje in het raam op de bovenste verdieping van een kroeg stond en borsten van een dragqueen voor zich hield. Hij was er zo mee in zijn nopjes. Iedereen op de Korte Heuvel keek naar hem en joelde en applaudisseerde voor de beste man. Moedigde hem aan. Waar hij nog harder van ging dansen. Om vervolgens naar beneden te komen en zijn vrouw op de mond te kussen. Toen was het moment niet meer goud, maar echt platina. Dat een hetero iedereen die op die 100 meter straat stond samen wist te brengen. Toen werd Roze Maandag voor mij Platina Maandag.