’Flietjes niet lekkel?!!!’ Dat is bij ons een uitspraak die regelmatig terugkomt bij een bezoek aan een sushi- of All-you-can-eat-restaurant. En nee: het is in deze column niet de bedoeling om Chinese/Aziatische mensen belachelijk te maken omdat ze de letter ’r’ niet zouden kunnen uitspreken. Want dat kunnen ze in mijn ervaring eigenlijk allemaal heel goed. Alleen kwamen wij er een jaar of tien terug eentje tegen die dat niet kon. En dat vind ik dan grappig.

In mijn jeugd had ik de neiging om veel te snel te praten, waardoor ik dan vaak over mijn woorden struikelde. Dat wordt ook wel stotteren genoemd. Toch kon ik er smakelijk om lachen als Bart de Graaf op BNN als stotterende en met het Gilles de la Tourette-syndroom behepte weerman voorbijkwam. Van de andere kant: als kleine jongen durfde ik bij de cafetaria haast geen frikandel speciaal te bestellen. Reden: ik had vooral moeite met de lettercombinatie F-R. En dus bestelde ik soms uit pure wanhoop maar een berenklauw. Of ik nam een briefje mee met daarop de bestelling van het hele gezin.

Gelukkig groeide ik zonder het zelf te merken over dat stotteren heen. Maar andere mensen viel het wel op. Toen ik in het Wilhelminapark na vele jaren weer eens een oud klasgenootje van de basisschool sprak (zonder ergens te blijven hangen), merkte die ineens op: ”Ronnie: je stottert niet meer!”

Maar goed: een jaar of tien terug waren wij dus uit eten. Het smaakte allemaal prima: de sushi, de ossenhaaspuntjes en ga zo maar door. Een portie friet kwam echter niet door onze kwaliteitscontrole. Slap gebakken en er zaten ook allemaal grote zwarte ’pitjes’ in.

Wij zijn tegen verspilling, maar dit was niet te vreten. Dat bakje kon dus terug naar de keuken en ging daarom op de hoek van de tafel. De serveerster van dienst was het daar niet helemaal mee eens blijkbaar. ’Flietjes niet lekkel?!!” bitste ze ons toe, waarna ze het bakje met een boos gezicht van de tafel griste en richting de keuken beende.

”Nee, de frietjes waren niet lekker,” probeerde ik haar even later nog uit te leggen. Uiteindelijk hoefden we niets extra te betalen, maar daarna zijn we nooit meer naar het betreffende restaurant geweest. Maar we hebben er wel vaak nog om gelachen en - eerlijk is eerlijk - het voorval regelmatig geïmiteerd als er ergens friet op tafel kwam.

Binnenkort krijgt het restaurant een nieuwe kans. Dan zullen we merken of de frietjes er nu wel ’lekkel’ zijn. Of lekker, zo u wilt...

Ron van Kuijk, Hoofdredacteur Stadsnieuws Tilburg