Hoewel Charlotte uit Hilversum zelf niet een echte grote fan is van Guus Meeuwis, heeft ze de Tilburgse zanger laten vereeuwigen op haar bovenarm. Er is wel een slechte foto voor gebruikt, maar als je goed kijkt, zie je dat het Guus Meeuwis.
De tattoo herinnert Charlotte aan haar vader, met wie ze geen goede band had, maar die derhalve wel groot liefhebber was van onze Guus. Ook Acda & De Munnik werd heel vaak door haar vader gedraaid, maar voor twee gezichten was geen plaats meer op het lichaam van Charlotte. Dan had het meer Acda & Gefrunnik geworden en dat had ze er niet voor over. En dan mag ze nog van geluk spreken dat paps liever naar de muziek van Meeuwis luisterde dan naar Borsato. Met diens hoofd in haar hals had ze toch wat uit te leggen gehad in de sauna.
Haar ranke lijfje is inmiddels bezaaid met 130 tatoeages. Dat zie je normaal alleen in films, zou Guus zeggen. Zo zonde van het mooie meisje, maar dat is mijn antieke mening. Vroeger als ik aan het bellen was, dan ging ik altijd automatisch tekeningetjes maken op het notitieblokje dat naast de telefoon lag. En Charlotte doet mij nu aan dat notitieblokje denken.
Vroeger was een tattoo een beetje het summum van de onderklasse. Tegenwoordig wordt het algemeen geaccepteerd en zelfs prominent als statement neergezet. En daar is niks mis mee. Ik vind sommige tatoeages ook echt wel mooi, maar om het geleuter over de verhalen erachter - vaak heel spiritueel - aan te horen is zeer vermoeiend. Dus ik vraag daar nooit naar.
Waar je vroeger je vader of moeder herinnerde met een kaarsje is het nu bon ton om dat te vastleggen op je lijf. Ik had in het verleden ook posters op mijn slaapkamer van Jerney Kaagman, waarop ze in dat strakke blauwe pakje stond te hoelahoepen zonder hoelahoep. Toen ik me daar op een gegeven moment voor schaamde, heb ik die poster opgeruimd. Maar bij een tattoo werkt dat anders. Die kun je niet uitgummen. Die is voor altijd. Dan ben je getekend voor het leven.
De namen van je kinderen zie je ook vaak getatoeëerd. Maar ik ken de namen van mijn kinderen gewoon uit m’n hoofd. Ik ben blij dat ik hun gezichtjes van toen ze nog klein waren nooit heb laten beïnkten op mijn schouder. Ze zijn nu volwassen en zien er heel anders uit. Wat ik nog wel overweeg is om een Legoblokje onder mijn voet te laten tatoeëren om af en toe terug te denken aan die tijd.
Maar goed, ik ben ook gewoon fan van Guus, alleen heb ik geen tatoeage van hem. Daar zou ik Guus ook niet blij mee maken. Ik heb begrepen dat Guus contactlenzen overweegt, waardoor het plakplaatje bij Charlotte helemaal niet meer klopt. Ik ben benieuwd hoe ze dat gaat oplossen.