Ja, ik weet dat er achter de voordeur van buitengewone mensen met een verstandelijke beperking soms ook veel verdriet en frustratie schuilgaat. Maar ik weet ook dat deze mooie mensen veel meer dan ’gewone’ stervelingen genieten van de mooie dingen in het leven. Bij een feestje of sportwedstrijd gaan echt alle remmen los. Emoties worden uitvergroot: blijdschap wordt extatische vreugde, verdriet één groot tranendal, een beetje verliefd is meteen willen trouwen en ga zo maar door.
Dat is ook goed te zien in tv-programma’s zoals Down met Johnny (de Mol) en Down the Road. Met name de Belgische versie van dat laatste programma (de Nederlandse versie met Gordon is net wat minder) kan mij bekoren. Presentator Dieter Coppens gaat op pad met een groep mensen met het Syndroom van Down. Die maken een mooie en soms ook verre reis waarin ze van alles beleven. Van parasailen tot karten en van wildwaterraften tot abseilen: niets is te gek. Ook heel belangrijk: soms worden de deelnemers een tijdlang alleen gelaten in een vakantiehuis als voorbereiding op een mogelijke toekomst waarin ze (deels) zelfstandig gaan wonen.
De kritiek van sommige mensen op Down the Road is dat maar een beperkt aantal mensen met Down tot zo’n reis en vooral de aangeboden activiteiten in staat is omdat er natuurlijk gradaties zijn in wat iemand wel of niet kan. Dat geldt ook voor zelfstandig wonen. Maar het is wat mij betreft onzin als je het programma daarom niet zou maken...
Hoe het ook zij: ik kijk het programma dus graag. Vooral vanwege de mooie, soms ontroerende maar zeker ook de hilarische momenten. Ik heb een zwak voor deze buitengewone mensen. Als ik geen journalist was geworden, dan had mijn toekomst waarschijnlijk daar gelegen. Jaren terug was ik in de gelukkige omstandigheid om een dag lang een team te mogen coachen tijdens het G-Sportweekend in Tilburg. Aan de capriolen van onder meer Sjefke de Penaltykoning en dribbelaar Jacky denk ik nog steeds met veel plezier terug. Ook aan het jaarlijkse playback/soundmix-event Kleintje Hollands bewaar ik goede herinneringen. Ik had zelfs de eer om verjaardagspartijtjes mee te beleven. En dat zijn niet van die saaie zitfeesten maar complete festijnen, ondanks de vaak smakeloze blokjes kaas en plakjes leverworst en zoutjes in plastic bakjes. Nee, de feestgangers maakten het feest gewoon zelf. Eén voor één gaven de feestneuzen een playbackoptreden ten beste waar Henny Huisman nog van zou staan te kijken. Professioneel aangekondigd natuurlijk: ”Hier is ’ie dan. Onze artiest als BZN met ’Yeppa, Yeppa, Yeppa!’. De artiest in kwestie nam in zijn eentje alle zangpartijen van Jan Keizer en voor het gemak ook die van Carola Smit voor zijn rekening. Wat een feest, wat een plezier. Werkelijk buitengewoon!
Ron van Kuijk, hoofdredacteur Stadsnieuws Tilburg