Ik liep met mijn koffer door de gangen van Zalencomplex Riche in Boxmeer. Op een van de kleedkamerdeuren stonden op een A4-tje dat er tegenaan geplakt was de volgende drie artiesten: Goochelaar Magic Mike – Emely Foxx – Tonprater Andy Marcelissen. Ik stapte naar binnen en zette mijn koffer op de grond, bestudeerde het programma van de Kèls Zitting dat op tafel lag en schonk voor mezelf een bakje koffie in. In een hoekje zag ik een tas staan, een beautycase, rondslingerende lingerie en een paar leren laarzen. Die spullen waren duidelijk niet van Magic Mike.

Ik besloot om even de sfeer in de zaal te gaan proeven. Terwijl ik door m’n koffie roerde zag ik 400 bronstige, bezopen mannen, joelen naar een schaars geklede jongedame op het podium. Dat moet Emely Foxx zijn, dacht ik. Uiteraard was dat haar artiestennaam. Wat haar echte naam was wist ik niet, maar dat zou zomaar eens Wilma van Schoonhoven kunnen zijn geweest. Maar met zo’n naam kunnen je het schudden in deze business.

Het is niet per definitie gebruikelijk om een stripteasedanseres op te stellen bij een mannenzitting, maar het komt nog steeds voor, vooral bij de minder chique gelegenheden. Bij de ‘deftige’ smokingzittingen is een tonprater een goedkope aanvulling op een line-up tussen de grote namen. Maar bij een budgettair beperkte, eenvoudige ruwe-bolster-en-blanke-pit-zitting, waar de tonprater de publiekstrekker is, wil men nog wel eens een goedkope dame uit de kleren laten gaan om het programma compleet te krijgen.

Ik zag dat Emely inmiddels al een viertal mannen op het podium had gehaald, die op een stoeltje werden gezet. Twee kerels (kèls) lagen er op de grond. Allen met een ontbloot bovenlijf, het flesje bier nog stevig in hun handen, alsof dat hun enige houvast was. Emely spoot zich onder de slagroom en drukte de rode neuzen van de bezopen Boxmerenaren tussen haar bungelende jopen. En passant wreef ze met haar kruis over de dijbenen van de knapen. Toen ook het laatste stukje stof van haar lichaam werd getrokken, gunde ze het viertal een kijkje in haar schappen. Daarna draaide ze zich schaamteloos om en mocht de hele zaal de dubbele D’tjes zien.

Achthonderd ogen waren op Emely gericht en bij menigeen ontstond ruimtegebrek achter de gulp. Emely werd letterlijk op handen gedragen toen ze zaal met opgewonden mannen verliet. Tien tellen later stond ze bij mij in de kleedkamer. Ze gilde keihard toen ze me in mijn onderbroek zag staan en bedekte vliegensvlug haar edele delen. Mijn aanwezigheid in de kleedruimte zorgde bij haar kennelijk voor meer schaamte dan toen ze zich dienstbaar liet maken aan de 400 leeuwen waaraan ze net was ontsnapt. Eenmaal bekomen van de schrik, bekeek ze me nog eens goed en vroeg ze: ‘Jij bent zeker de goochelaar?’ Waarop ik zei: ‘Nee, wat je ziet is allemaal echt.’