Op mijn telefoonscherm staat een 020-nummer. Opnemen of niet? Als ik een telefoonnummer zie staan in plaats van een naam gaat bij mij meteen een alarmbel af. Eigenlijk wil ik dan niet opnemen. Vaak blijkt het namelijk iemand te zijn die mij iets wil aansmeren, zoals een beter energie- of internetcontract. Ik neem toch op.
Een vrouw met een Brabants accent. ‘Hallo, met Marieke van ING Tilburg.’ De alarmbel in mijn hoofd vermenigvuldigt zich en krijgt bovendien gezelschap van een alarmhoorn. Iemand die belt uit Amsterdam met een Brabants accent: superverdacht! ‘Ik bel om een afspraak te maken. Komt het gelegen?’ vraagt ze. Nee, het komt helemaal niet gelegen, maar toch zeg ik: ‘Ja hoor.’
‘Ik wil graag een afspraak maken voor een gesprek,’ zegt ze. ‘Ik wil het graag met u hebben over uw financiële zaken. Kijken wat wij daarin voor u kunnen betekenen.’ Ik geloof er niks van en ga er met een gestrekt been in: ‘Ik heb het gevoel dat u mij aan het bedriegen bent.’ Dan zegt ze iets waaruit blijkt dat ze in ieder geval een Brabantse en misschien zelfs een Tilburgse is, ze roept namelijk: ‘Joa zeet-ie!’ Honderdduizend alarmbellen en alarmhoorns en toeters! Welke ING-medewerker zegt nou zoiets?
Ze herpakt zich en probeert op een andere manier mijn vertrouwen te winnen. ‘Het spijt me dat het zo overkomt. Als u het niet vertrouwt, kan ik u een bericht sturen op de app, dan kunt u zelf een gesprek inplannen.’ Ik zeg dat ze dat maar moet doen. Ik bedank haar voor het telefoontje en hang op.
Als ik even later op de app kijk, zie ik inderdaad een bericht: ‘We hebben geprobeerd je te bellen om je uit te nodigen voor een Inzicht Gesprek.’ Ik twijfel. Was ze misschien toch van de ING? Ik google het telefoonnummer. De reacties zijn voornamelijk negatief van ‘niet opnemen!’ tot ‘gevaarlijk!’ Maar er staat ook: ‘Komt over als een frisse dame die je wilt helpen met inzicht in je financiële situatie.’ Ik heb het gevoel dat die laatste reactie van Marieke zelf komt.