Onvergetelijke herinneringen heb ik aan een avond in 2021 waarop een optreden in Baarle-Nassau gepland stond. Bij de tonpraatavond van Carnavalsvereniging De Grenszuukers stond ik rond middernacht als afsluiter gepland. Ik had die avond echter een logistiek gezien lastig driehoekje te koersen: beginnen in Berkel-Enschot, daarna naar Panningen en als laatste dus Baarle-Nassau, tegen de grens van België. In totaal een uurtje in de ton, maar ook 3,5 uur in de auto.
Allemaal prima te doen, ware het niet dat het programma in Panningen gigantisch uitliep. Ik kwam in tijdnood en raakte onverhoopt ook nog eens de weg kwijt. Ik kwam, vraag me niet hoe, in het Belgische Turnhout terecht. En eenmaal in België, dat weet iedereen die het heeft ervaren, is er helemaal geen touw meer aan vast te knopen. Als het ergens onduidelijk is, qua weg- en plaatsaanduidingen, dan is het wel bij onze zuiderburen. Volgens mij is het zelfs in een Afghaanse woestijn nog duidelijker aangegeven. Turnhout binnenkomen is nog niet zo’n probleem, dat gebeurde bij mij zelfs zonder erg, maar om er dan weer uit te komen is lastiger. Zelfs mèt navigatie.
Ik was dus genoodzaakt om in het centrum van Turnhout, om half één ’s nachts de weg te vragen aan iemand, in dezelfde creatie die ik in Panningen had uitgevoerd: als wielrenner. Gekleed dus in een wielertenue, in m’n blote benen, fietshelmpje op, en racefietsschoenen met aan de onderkant van die schoenplaatjes waardoor ik er bij liep als een wielrenner met een slok teveel op. Probeer in die hoedanigheid maar eens bij iemand om aandacht te vragen, zeker op dat tijdstip. Ik sprak allerlei nachtelijk volk aan, maar vrijwel iedereen keek schichtig de andere kant op op het moment dat ze mijn gestalte ontwaarden.
Er was gelukkig één man die me wilde helpen. Hij had de reclame op mijn wielershirt herkend: Kapsalon Anita Waspik. ‘Amai, das un eel oud em’. Hij herinnerde zich nog een wielerploeg uit de jaren ’70 die gesponsord werd door deze kapster. Ik lachte en ging er vanuit dat ie beschonken was. Ik was al lang blij dat er iemand bereid was om me uit Turnhout te loodsen.
Ik vertelde hem dat ik ooit in het bezit van dit wielershirt gekomen via allerlei via’s die inderdaad leiden tot een bron in Waspik. Maar wist ik veel dat het om een echte kapsalon ging en om een daadwerkelijke wielerploeg die dus kennelijk ooit bestaan heeft.
Ik heb dit shirt honderden keren gedragen bij evenzovele optredens in evenzovele plaatsen. Op de social media kun je mij in deze outfit zowat uittekenen. Er zijn ontelbare foto’s op te vinden. En zelfs op Omroep Brabant TV zijn er veel fragmenten te vinden van mij in dit opzichtige shirt.
Nooit geweten dat er één persoon is die dit allemaal met een grote glimlach heeft gevolgd. Vorige week werd een bos bloemen bij me bezorgd. Er zat een kaartje bij met de tekst: ‘Bedankt voor het jarenlang reclame maken voor mijn kapsalon. Groetjes Anita.’